Therapeut Monique Koel vertelt over haar ervaringen.

In de vorige nieuwsbrieven hebben Devin en Baue jullie verteld hoe zij het onderzoeksproces van Devin hebben ervaren. Zijn onderzoek naar welke invloed het overlijden van zijn broertje Kyan, 23 jaar geleden, op hem heeft gehad en hoe Baue dit proces als zijn partner heeft ervaren. Wij dachten dat jullie het wellicht ook interessant zouden vinden om van mij als Devin’s therapeut te horen, hoe ik dit begeleidingsproces van Devin heb ervaren.

De vraag die Devin mij in augustus 2017 stelde of ik hem wilde begeleiden in zijn onderzoek naar welke invloed het overlijden van zijn broertje en het opgroeien tussen twee rouwende ouders op hem gehad heeft, was voor mij geen ongebruikelijke vraag. Toen Devin daar echter aan toevoegde dat hij zijn therapiesessies met mij wilde filmen zodat hij er een documentaire van kon maken, was voor mij wel een zeer ongewone vraag en moest ik goed over nadenken. Therapie is immers een intens en zeer persoonlijk proces. Wil je zoiets kwetsbaars vastleggen en publiek maken? Hoe worden de sessies door anderen geïnterpreteerd? En ook, wat is de invloed van de aanwezigheid van camera’s op de begeleiding, op mij, op Devin? Toen ik vervolgens aan Devin vroeg wat zijn reden hiervoor was, antwoordde hij dat hij in zijn zoektocht naar informatie over de gevolgen van het verlies van een broertje of zusje, erg weinig documentatie had gevonden. Door zelf deze documentaire te maken, hoopt hij ook anderen hiermee te helpen. En dit herkende ik van andere cliënten met een soortgelijke geschiedenis. Hoe zij – ook ver in de volwassenheid – nog steeds met de kwetsbaarheid van het verlies van het overleden broertje of zusje kunnen worstelen. Ik realiseerde me dat deze documentaire ook voor die kinderen van toen, betekenisvol kan zijn en alsnog erkenning en heling kan geven aan hun verdriet en verlies. Hoewel ik het echt spannend vond en nog steeds vind, heb ik ja gezegd tegen dit mooie en respectvolle doel.De eerste sessie was echt onwennig. Daar stonden twee jonge mannen voor de deur met 3-4 tassen vol apparatuur. Mijn praktijkruimte werd gevuld met lampen en statieven met camera’s en ik had het gevoel dat wij er maar net bij konden. Gelukkig viel dat mee. In ons voorgesprek had Devin mij gevraagd of het misschien beter was om een cameraman in te huren die geen enkele connectie had met Devin en zijn geschiedenis. Ik ben tot op de dag van vandaag zo blij dat we ervoor gekozen hebben om Baue het camerawerk te laten doen. Afgezien van zijn vakkundigheid, was het zo mooi om te zien hoe hij vanachter de camera reageerde op Devin en zijn proces, en hoe ik Baue in de sessies kon betrekken. Het droeg bij aan een vertrouwde en veilige setting voor Devin. Voor Devin en mij bleek al vrij snel dat een draaiende camera vrijwel geen verstorende invloed had op onze gespreksvoering tijdens de sessies. Wel was ik door de veelheid aan apparatuur genoodzaakt vanuit de stoel te werken, terwijl ik doorgaans meer met de cliënt in beweging ben waardoor de cliënt, ook ondersteund met lichaamswerk, dichter bij het gevoel kan komen. Ondanks die handicap hebben Devin en ik toch die diepere gevoelslaag bij Devin kunnen bereiken met hulpmiddelen zoals creativiteit en ritueel, als ook de diep helende werking van een familieopstelling. Devin heeft dit begeleidingsproces als bevrijdend ervaren, en het heeft hem innerlijk ruimte gegeven.