Productie Documentaire ‘Kyan’ in volle gang.
NIEUWSUPDATE; 05-03-2018
We zitten middenin de productie van de documentaire Kyan en we hebben een hoop meegemaakt. Devin zal jullie alles vertellen:
We zijn inmiddels drie maanden verder na het dubbel en dwars behalen van ons streefbedrag op Cinecrowd.
Zoals jullie misschien in één van de begeleidende video’s op YouTube hebben gezien, liep ik al een tijdje rond met de gedachte uit te zoeken welke invloed het overlijden van mijn broertje op mij heeft gehad. Mijn broertje heeft altijd dicht bij me gestaan, maar het was tegelijkertijd een deel van mezelf dat ik niet recht in de ogen aan durfde te kijken. Omgeven met onbekendheid en een te lastig onderwerp om vragen over te stellen. Dus heb ik het lange tijd zo gelaten. Dit verliep naar mijn eigen beoordeling aardig goed. Maar nu werd het tijd om er wat mee te gaan doen.
Hoe het begon.
Een relatie, of dat nou een liefdesrelatie of werkrelatie is – of allebei – valt of staat bij communicatie. Tot nu toe was het me redelijk gelukt om iedereen op veilige afstand te houden, zo min mogelijk mensen toe te laten tot mijn ware gedachten en gevoelens. Maar met Baue werd deze gewoonte doorbroken. Naarmate onze relatie vorderde werd steeds duidelijker dat Baue’s manier van communiceren heel anders was dan de mijne. Baue, met het hart op de tong, zorgde ervoor dat ik na ging denken waarom ik mijn gevoelens veel moeilijker onder woorden kon brengen dan hij. Ik vind het moeilijk om erover te praten, maar ook het herkennen van mijn eigen gevoel is niet iets dat mij van nature goed afgaat. Toen we dit eenmaal naar elkaar hadden uitgesproken werd het een ding waar ik niet meer van kon wegkijken en werd het me duidelijk dat voor een gezonde relatie met mezelf en de mensen om me heen het noodzakelijk is te gaan kijken naar waar deze blokkade van gevoelens zijn oorsprong zou kunnen hebben. In deze periode las ik toevallig het boek Tonio (hier kun je het boek bestellen).
Het boek riep vragen op over mijn verleden en dat van mij ouders en hoe we samen als gezin het overlijden van hun zoon, mijn broertje, hebben verwerkt. Op zoek naar meer informatie belandde ik eerst bij schrijfster en rouwpsycholoog Kathy Beckers-Mansell. Zij heeft inmiddels twee boeken geschreven over de impact van het verlies van een baby. Inmiddels was de gedachte bij me opgekomen om dit alles te filmen en er een documentaire van te maken. Niet op de laatste plaats als stok achter de deur, zodat er ook geen weg terug meer zou zijn. Na een korte mailwisseling vroeg ze me langs te komen bij haar thuis en vertelde ze me over haar eigen verlies, het vakgebied rouwtherapie en over de verhalen die ze door haar werk als rouwbegeleider te horen krijgt. Ze liet me het belang van dit onderwerp voor een documentaire inzien, waardoor ik overtuigd raakte van ons plan.
Professionele begeleiding
Begeleiding door professionele hulp bleek noodzakelijk, en via Psychologen Nederland kwam ik in contact met Monique Koel.
Vanaf september zijn we van start gegaan en nog steeds komen we eens in de twee weken samen.
Ik ervaar de sessies als erg prettig en de onderwerpen die hier voorbij komen vormen de basis van alles wat we filmen. Door deze therapie kwam ik ook in aanraking met de familieopstelling. In het afgelopen najaar heb ik dit samen met Monique en zestien andere mensen mogen doen. In het kader van heftige ervaringen was dit er wel eentje. Ik had voordat ik aan dit project begon met mezelf afgesproken open te staan voor alles dat op mijn pad zou komen. Maar hoe dichterbij de datum van de familieopstelling kwam, hoe meer ik ging twijfelen aan dit voornemen.Verre van overtuigd van het feit dat ik ook daadwerkelijk ging deelnemen, en met het zweet in mijn handen, zijn we toch gegaan.Van de vier mensen die op deze dag een opstelling zouden maken was ik als laatste aan de beurt. Maar al tijdens de lunch kon ik alleen nog maar denken: ik wil hier zo snel mogelijk weg. Ik probeerde eerst Baue en daarna ook Monique te overtuigen dat dit veel te snel kwam en dat ik er nog niet klaar voor was. Een drang om te vluchten maakte zich van me meester. Het kostte hen veel moeite, en als we geen documentaire aan het maken waren was het ze denk ik ook niet gelukt, maar ze hebben me uiteindelijk weten te overtuigen. En gelukkig maar. Want wat een waardevolle ervaring was dit. Ik durf de beelden nog steeds niet terug te kijken. Tijdens deze opstelling zijn er gevoelens en gedachten bij me naar boven gekomen die als van mij en tegelijkertijd niet van mij voelden. Ik heb hier mogen ervaren dat er veel in me zit dat ik tot dan toe niet heb durven vrijlaten, laten stromen – of hoe je het ook zou willen noemen. Het voelde als een bevrijding. Een hoogtepunt voor mij in dit proces tot nu toe. De familieopstelling heeft me de rust gegeven die ik nodig had. Het gaf me de bevestiging dat er zich wel degelijk van alles afspeelt binnenin mij waar ik moeilijk bij kan komen (daar was ik toch een beetje aan gaan twijfelen soms) en het gaf me de overtuiging dat ik op de juiste weg was om hier grip op te krijgen. Ik merk aan mezelf dat ik sindsdien wat ‘losser’ in mijn lichaam zit. Wat meer opensta om kritisch te durven kijken naar mezelf en te luisteren naar anderen.
Onverwachte wending
Ik wist van tevoren dat dit proces intens zou zijn. Maar de volledige omvang daarvan heb ik me niet kunnen voorstellen. We zijn nu ongeveer op de helft van onze draaidagen en er zijn sinds de start duidelijke veranderingen zicht- en voelbaar bij mezelf en in de relatie met mijn ouders. Waar ik vooraf geen rekening mee had gehouden is dat het zoveel zou teweegbrengen in mijn relatie met Baue. We hebben veel ruzie gemaakt, gepraat, zelfs samen enkele therapiesessies gevolgd en het gelukkig ook elke keer weer goedgemaakt. Het is eng, raar en ook mooi te merken dat we ons allebei op een nieuwe manier tegenover elkaar gaan verhouden. Soms was ik even bang dat het tussen ons in zou komen te staan en op andere momenten ben ik ervan overtuigd dat het onze relatie juist toekomstbestendig maakt. Ongeacht wat de gevolgen van dit project mogen zijn, ik ben ervan overtuigd dat het ons sterker en zelfbewuster maakt.
Nog een onverwachte plek waar dit project me heeft gebracht is beeldhouwen.
Tijdens een van de sessies bij Monique werd me gevraagd iets tastbaars te maken of mee te brengen wat voor mij zou staan voor de relatie die ik met mijn broertje heb. Dit bracht me bij een beeldhouwwerkplaats waar ik nu elke week enkele uren aan het werk ben om een beeld te maken bij deze opdracht. Ook deze voortgang filmen we en ik hoop dat ook dit straks een plek krijgt in de documentaire.
Hoe gaan we verder.
De komende tijd staat in het teken van de gesprekken die ik individueel met mijn familieleden ga hebben. Voor mij toch wel de meest spannende fase.
We zijn al een tijd bezig en ik merk dat dit ook in de relatie die ik met mijn ouders heb voor verschuivingen zorgt. Door de crowdfunding en de aandacht die hiermee gepaard ging, zijn ze de afgelopen tijd vaak geconfronteerd met het project en daarmee dus ook met het overlijden van hun kind. Het heeft de drempel voor mij nu al verlaagd om over dit onderwerp te praten. Ik vind het heel fijn dat ze het als prettig hebben ervaren en dat ze er blij mee zijn blij zijn op deze manier eraan herinnerd te worden dat de mensen om hen heen mijn broertje nog steeds niet zijn vergeten.
In deze fase hoop ik dat dingen op hun plek gaan vallen. Dat we elkaar beter gaan begrijpen en dat we elkaar deelgenoot gaan maken van onze gedachten en gevoelens. Ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken.
Liefs, Devin
Documentaire maken?
Idee voor en documentaire of wil je documentaire inzetten voor je bedrijf? Bekijk de mogelijkheden en neem contact met ons op.
Spekkoper Films 